Długi weekend w Spale minął jak długa zabawa biegowa – intensywnie, tlenowo, z krótkimi przerwami i w grupie. Dni obfitowały w kolejne treningi, trenerskie słowa, koleżeńskie rozmowy i popołudniowe drzemki. Mogliśmy poczuć się jak zawodowcy, żyjąc według niby-prostego schematu: jeść-spać-biegać. Zmęczenie powoli się nakładało, a ciężkie nogi z utęsknieniem wyczekiwały niedzielnego masażu – długiego leśnego wybiegania.

Spałę można wychwalać z wielu powodów: powietrze (Krakowie, wstydź się!), lasy, miękkie ścieżki, cisza i spokój, piękno hali, dotyk niebieskiego tartanu etc. … Jedno jest pewne – Spałę trzeba poczuć, na własnej skórze, o własnych nogach. Możemy pisać i pisać, wspominać, porównywać kolejne obozy, wrzucać zdjęcia, zachęcać, promować, ale sami teraz wiecie, że spalskie doświadczenie jest nie do opisania.

Mamy nadzieję, że obóz spełnił Wasze oczekiwania, że wyjechaliście z niego biegowo wzbogaceni, że nasze gadanie przyda Wam się w realizacji celów, być może nie tylko tych treningowych.

Co powiecie znajomym, kiedy zapytają jak było?

Powiedzcie o wolnych rodnikach, o porannych rozruchach, o Pawle Fajdku, o spaniu po śniadaniu, o treningowej rutynie, o dwusetkach na hali i Waszym zakwaszeniu. Wtedy będą zazdrośni; a niech wiedzą, co stracili, o ile jesteście bardziej doświadczeni i dlaczego przegrają z Wami na następnej dyszce w Pcimu Dolnym…

Dziękować moglibyśmy długo… Za te kilka dni razem, za dyscyplinę, za uśmiech, za wysiłek, za treningową radość… Zatrzymajcie wspomnienia, pielęgnujcie je, wracajcie do nich. Analizujcie treningi, stawiajcie kolejne kroczki, a my będziemy z Was dumni. Kontynuujcie tę długą zabawę biegową – nie tylko na ścieżkach, ale i w codziennym biegu. W biegu po dobre samopoczucie, po pewność siebie, po kolejne szczeble poszczególnych drabinek. Pamiętajcie, że wszystkich szczebli na raz nie da się pokonać – żeby biegać szybko, trzeba nauczyć się się biegać wolno. Cierpliwości, spokoju ducha, mobilizacji, samodyscypliny – tego Wam życzymy. Wracajcie do nas!